مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که با وی گفتمی گر مشکلی بود
به گردابی چو می افتادم از غم
به تدبیرش امید ساحلی بود
دلی همدرد و یاری مصلحت بین
که استظهار(?) هر اهل دلی بود
دلم رفت و غمم بر هم شد انبار
صدایی در نیامد از گلویم
نه همدردی نه آرامی نه یاری
فقط صبرم به فریاد من آمد
من و صبر و غم و شبهای بسیار
و یار واپسینم هم تلف شد
بقدری قصه ها با غصه پر شد
که صبرم هم ز غمخواری تلف شد
کنون من ماندم و شبهای بسیار
حکایتهای نو و تازه دارم
و می ترسم اگر برگی بخوانم
حدیثش درد و رنجی تازه آرد
کنون من ماندم و شبهای بسیار
حکایتها ز عمر جاودانم
دلم رفت و ندارم یار و همدم
حکایتها برایش من بخوانم